Dagen van niks

Cat. Groei & Bloei

Dagen zonder plan. Van de dag zich laten ontrollen. Van dwalen, wandelen, zitten op een bankje in het park, klooien met pen & papier. Van niks hoeven en de agenda leeg. Mijn soms wat onrustige geest gedijt erbij als ik tijd heb. Tijd waarin er niets hoeft, er geen afspraken en verplichtingen zijn. Af en toe moet ik even uit de dagelijkse waan.

Omdat het lekker is. Lekker om te vertragen, te mijmeren, te dromen, te klooien, te dwalen. En omdat het nodig is. Ik heb dwaaltijd nodig. Het maakt me blij. Het voedt me. Het is onwaarschijnlijk heilzaam voor mijn lijf, geest en ziel. Af en toe zachter en trager gaan levert lichtheid op. Het is het zalig en broodnodig tegenwicht van gewoonte en alles wat moet en ‘hoort’. Dwaaldagen noem ik ze, dagen van niks en van heel veel.

Af en toe even niks doen is een bezigheid die ik graag tip aan mijn deelnemers. Die er dan vaak eerst van schrikken. Dat ze toestemming krijgen niks te doen. Dat niks doen een optie is. En omdat ze even niks doen vaak wat ingewikkeld vinden.

Het is ook niet perse een makkelijke bezigheid dus ik snap ze goed. Want even niks doen roept soms allerlei onrust op. Dan is het lastig niks doen. Je wilt namelijk even niks doen in de hoop een moment los te raken van druk en moeten. Even ja, het hoeft allemaal niet lang. Even is soms al veel.

Maar als je hoofd op zo’n moment issues maakt van je niks doen kun je de neiging hebben maar snel weer iets te gaan doen. Dit is niks voor mij denk je dan. Maar juist daarom is het zo goed.

Het is een heel goede manier om je wat bewuster te worden van wat er in je leeft. Juist ook dat ongemak opmerken heeft zin. Te ontdekken hoe het met je is en wat je nodig hebt. En het is juist dat vanuit daar verandering kan ontstaan. Het stilstaan maakt patronen en mechanismen zichtbaar. Er ontstaat ruimte voor beweging. Dwaaltijd is in die zin het begin van groei en van floreren. Een poging waard? Wat als?

BBZ