BureauBlijeZaken

Ha! Ik ben Marjolijn en ik schrijf hier over mijn favoriete wereld; die van ons, mensen en hoe we ons bewegen door werk en leven. Over zaken als groothouden en kleinmaken gaat het, over willen en (niet) durven, over buiten- en binnenkant, over hoe een beetje prettig uit de verf- en tot je recht te komen, en over nog van alles meer. Voor mij als trainer persoonlijke effectiviteit dagelijkse kost en voor mij als mens een wereld waar ik eeuwig op ontdekking kan zijn. (En, heb ik zo’n vermoeden, ook zál zijn.)

  • 'Ik denk altijd dat ik de enige ben. Dan voel ik me vaak zo stom. Ik zie nu dat ik niet de enige ben.'

    Steevast iedere eerste trainingsdag, echt, altijd iedere keer, is er iemand die dit opgelucht verzucht. Waarmee ik maar wil zeggen, we denken vaak dat we de enige zijn die twijfelen, onzeker zijn of ons kleiner of minder voelen, ik durf te beweren dat het andersom is.

  • ‘ Collega’s snappen niet dat ik naar deze training ga. Dat heb jij toch niet nodig? Ze hebben geen idee.'

    Het verschil tussen hoe we overkomen en hoe we ons van binnen voelen is vaak groot. Van buiten oog je sterk, flexibel, noem maar op. Maar van binnen broeit het soms, worstel je met onzekerheden.

  • 'Dit had ik veel eerder willen weten. Moeten weten. Iedereen moet dit weten. Dit is basiskennis.'

    Steevast terugkerende reactie van deelnemers bij het eind van de training.

Bureau Blije Zaken is een creatief project. Schrijvend en makend breng ik mijn werk, liefdes en verlangen samen. Een project waarmee ik mijn behoefte tot maken vervul èn iets wil betekenen voor anderen. Je kunt het een blog noemen. Maar het is ook een soort pleisterplaats. Een plek om even te landen, te overzien, te begrijpen en te ontdekken.

Mijn inspiratie haal ik uit het dagelijks leven, opgedane lessen, ervaringen uit mijn werk als trainer & daar waar mensen zijn en waar het over mensen gaat; de straat, de markt, interviews, het park, boeken, tijdschriften, de trein, tv, sport, de kunsten, de supermarkt, musea, overal.

Wil je reageren of iets vragen, doen. Ik hoor graag van je. Je bent maar twee klikken van mijn inbox verwijderd.

Marjolijn

de Galan

Sommige mensen tuinieren, anderen tekenen of spelen piano, ik schrijf. Ik heb het niet bedacht, het zit in me. ~ Ik werk altijd ‘ouderwets’ met pen en papier, pas als het officieel moet op de computer. ~ Ik hou van het spel met de woorden en het bouwen van zinnen. Schrijven helpt me ordenen en begrijpen. Het brengt me inzicht en rust. ~ Als een stukje ook iets voor een ander kan betekenen, ben ik helemaal blij.

Stukjes.

Je vind ze in het blog. In soorten en maten, kort, lang, diep, luchtig, persoonlijk, van alles: verhalen, mijmeringen, observaties, overpeinzingen. (On)regelmatig aangevuld, door elkaar en een soort van gecategoriseerd:

  • Mensen kijken. Ik kan me niet anders heugen dan dat ik kijk naar mensen en hoe ze doen. In mijn vak een noodzakelijke vaardigheid maar ook daarbuiten blijf ik kijken. Waar je ook kijkt naar mensen, er valt zoveel te zien ook al is er ogenschijnlijk niets te zien. Dat is zelfs het mooist. Een onuitputtelijke bron voor schrijfplezier. Dus bij deze, stukjes over ons en hoe wij doen.

  • Verhalen uit de trainingszaal.(Geanonimiseerd, samengesteld uit meerdere verhalen of met toestemming). Over vastlopen en verlangen. Over buitenkant en binnenweg. Over spiegels, beren, bergen en het bos. Over landen, ontdekken, proberen en worstelen. Over lat laag en kleine stappen. Over durf, moed en glunderende trots.

  • Af en toe moet ik even af. Vertragen, uit de waan van de routines, ritmes en patronen. Dan ga ik even ‘het dak op’. Ik mijmer wat, staar wat voor me uit, dwaal wat rond. Het helpt me tot mezelf te komen, inzien, ontdekken en begrijpen. Het maakt dat ik de boel kan overzien. Hoog over, overpeinzingen vanaf het dak.

Zin?